Als een schip zinkt, blijft de Kapitein aan boord tot al zijn bemanning veilig is, om meestal zelf met het schip ten onder te gaan. Maar wat als de Kapitein ten onder gaat. Dan zinkt het schip niet maar biedt het een veilige thuishaven voor zijn bemanning. Onze Kapitein, Erik Klappe, liet ons geen zinkende schip achter maar een schip wat keurig op z’n trailer stond op onze oprit. Ja en dan? Wij als bemanning kunnen wel zeilen, maar het is niet ons schip. Wij zijn geen van allen Kapitein. Met hulp van vele schippers van andere schepen ligt de Zeekraai nu weer waar ze hoort. Aan de steiger, in onze achtertuin. Haar veilige thuishaven, waar ze vanuit zal vertrekken; dit seizoen naar de Friese meren en later een keer naar Haparanda. Waar haar Kapitein haar altijd al mee naartoe wou nemen. Ze zal varen met haar bemanning. Maar de Kapitein zal ook altijd aanwezig zijn, misschien een beetje mopperend op een niet zo’n nette aanleg van ons. Misschien glimlachend om een mooie manoeuvre. Maar zeker stralend, dat zijn schip nog vaart. Ook zonder Kapitein.
De Zeekraai heeft ondertussen al een paar mooie zeiltochten achter de rug. Langzamerhand beginnen we zekerder te worden met haar, toch blijft het moeilijk. Het gemis van Erik is groot, vele dingen die we nu zelf uit moeten vinden. De eerste keer, alleen met ons drietjes, was raar en onwennig. Maar ging goed! Daarna al een paar keer vrienden mee genomen, waarvan ook niet zeilers, en ook dat ging goed. Ze ligt er heel mooi bij en het is niet alleen voor ons maar voor iedereen een veilige thuishaven. Toch klopt het niet. Geen Erik in z’n driekwart broek met zijn pet achter het roer. Maar het is ook fijn, de hele wereld gaat door en op de Zeekraai staat de tijd weer even stil. Tijd om na te denken, tijd om te leren en tijd om te huilen. Tijd om te bedenken hoe we verder moeten, wat onze nieuwe koers wordt, nadat we plotseling overstag moesten.
Ik, Noor Klappe, zal blijven schrijven over onze avonturen met de Zeekraai. Niet zo mooi en niet in dezelfde stijl als die van mijn vader, toch hoop ik dat jullie zijn site zullen blijven bezoeken om te zien hoe het met zijn Zeekraai gaat.
Een prachtig stuk, Noor. Ik ben trots op je!
Wat een mooi idee Noor. Maar wel een traantje wegpinken. We missen de kapitein.
Lieve Noor , wat mooi , je papa vaart mee op alle tochten en wat zou hij trots zijn op zijn bemanning!
Mooi stuk Noor. Ik lees er de kapitein in terug
Oh Noor wat mooi…..geen woorden voor, alleen een enkele stille traan …..dit is zo’n prachtig respectvol gebaar…bijzonder hoor .xxx
Zeekraai,
En of ik je ga volgen! Prachtige woorden recht in het hart, en je Vader die zit te glimmen, als een aap, op jou/jullie zijn meiden, eerste stuurvrouw met verdiende strepen, behouden vaart en dat alles er mag zijn in de volle wind en zon op je snuit, veel liefs en hoop dat jullie ooit ons eiland aandoen, onder weg naar een nieuw avontuur …
Lieve Noor, Neel en Marchien, wat onvoorstelbaar dapper en moedig hoe jullie gedrieën verder zeilen in het leven en op het water, nog steeds vol verdriet, gemis en pijn. Ik ben trots op jullie en blij dat ik af en toe deel can jullie mag meezijn en meevaren. Dikke knuffel Son☀️
Wat prachtig en lief geschreven! Als wij jullie langs zien varen brengen we een stille saluut uit. Het ziet er al heel vanzelfsprekend uit!
☀️
Wat prachtig! Echt ontroerend en wat ontzettend knap van jullie. Ik volg jullie graag.
Dag lieve Noor, ik heb deze ontwikkeling in je leven gemist. Wat bijzonder dat jullie het helmhout zo overnemen. Liefs en misschien vaar je nog eens langs.
Tranen… prachtig Noor. Ik blijf en volg. Liefs en een hele dikke kuss
Een mooi stuk. Lijkt me erg moeilijk om door te gaan… Ik ken Erik niet persoonlijk, maar internet verbindt.
Een goede vaart!
Mooi de herinnering blijft! En raar he, die eerste tochtjes .. Hij vaart mee, zijn aanwezigheid is haast tastbaar maar ook weer niet ..
Vaarwel, vaarwel! ’t Verdriet van ’t afscheid is zo zoet, dat ik ’t vaarwel herhaal tot d’ochtend ons begroet ..