12 december 2019

Twee jaar, phhh, waar blijven de dagen, de uren, de maanden, alsof je gisteren nog zelf de Zeekraai voer. Twee jaar zonder jou liefdevolle verzorging van haar hout, t dek, het onderwaterschip, de bedrading, de brommer. De zeilen ( goed droog op zolder ) de lijnen gewassen en ontwart en dan die ellenlange houten ranke slanke mast. Die ligt keurig, via de waterkant, weer onder het dakschot van buurman Paul. Zelf gedaan, nou ja, zelf… Paul, Neel en Fabian deden het denk en zetwerk en leverde de kracht, maar vooral het vertrouwen dat we het samen konden. Noor wist het filmpje van de eerst x te vinden.

BE was helaas niet op tijd gehaald, maar gelukkig kan Paul dat ook als de beste. Gert vindt dat het onderwaterschip er keurig uit ziet, in t voorjaar maar weer een klusdag aan besteden.  Sil dacht weer de laatste vaardag mee gemaakt te hebben, maar die eer hadden Neel & ik dit jaar.

Aan boord is rust, verdriet, gezelligheid, geborgenheid, onzekerheid, koffie, muziek, verkoeling, natuur, verliefdheid, vertrouwen, aandacht, troost, frustratie, liefde, ontspanning, vriendschap, maar bovenal aan boord is Erik. Aan boord leeft zijn droom voort, leren wij dealen met het de leegte, maar ook met een doel, Haparanda ! We durven al te speculeren wanneer dat dan zou kunnen gaan gebeuren en weten wat we daar allemaal nog eerst voor moeten kunnen en vooral durven, kleine stapjes komen we dichterbij. Als de tijd ons gegund is en we gezond blijven. Eerst maar die conditie testen op het verkeerde eiland dit weekend. Met, net als op onze boot, zoveel lieve vrienden en familie om ons heen.

Je whisky is mee, we branden een kaarsje en halen herinneringen op, steeds in ons hoofd en voor altijd in ons hart.