Logboek

Bijna vijf maand geleden dat de laatste update over de Zeekraai online kwam. Tijd voor een nieuwe. In het laatste blog sloten we ons eerste vaarseizoen af zonder Erik: de Zeekraai stond in november weer veilig op de oprit.

Nu ligt ze voor de tweede keer, zonder kapitein, aan de steiger achter ’t huis. En we hebben heel wat gedaan in de tussentijd. 

Samen met buurman Paul hebben we ons vaarbewijs gehaald! Met een weekendje cursus van Reinen op Terschelling, hebben buurman Paul, Neel en ik ons klein vaarbewijs I en mama zelfs klein vaarbewijs I en II. Beide iets wat niet nodig is om met onze boot te mogen varen, maar wel altijd handig. En leuk dat we nu van alle borden, vlaggen en boeien weten wat ze precies betekenen. Voor de rest vraag ik mij af of ik ooit mijn kennis over het wierfilter nodig zal hebben, maar als het moet: grote kans dat ik het dan toch weer even moet Googelen. 

Na het halen van het vaarbewijs werd het toch echt tijd om de boot weer vaarklaar te maken. Het luik, de mik, de giek en het helmhout zien er weer uit als nieuw, na een goeie schuurbeurt en vele lage lak. Ook het onderwaterschip heeft er nog nooit zo mooi uitgezien, sorry pap maar het is waar. De nieuwe antifouling hadden we vorig seizoen al op een klein stukje getest en werd goedgekeurd voor dit vaarseizoen. 

Met hulp van buurmannen Paul en Gerhard legde we de avond ervoor (na veel overleg) de mast op de boot en reed buurvrouw Jelly de volgende ochtend de boot naar de werf. ( Het volgende op ons to do lijstje: een BE-rijbewijs halen.)

Op woensdag 10 april ging ze het water weer in en voeren we weer richting huis. Een bijzonder moment. Ook was er bijna een soort van welkomscomité, vele buren die zwaaide en even bleven kijken hoe Erik’s boot weer thuis kwam. 

Maar Erik nog steeds niet. 

Ik blijf hopen dat hij zijn hoofd ineens door het luikt steekt, met een pet op en een ‘bakkie’ in zijn hand. Om ons te vertellen dat hij een mooie tocht, met veel bijzondere vogels, heeft gemaakt en weer thuis is. 

Maar helaas, het luik blijft dicht en we leggen aan op de steiger. 

Die vrijdag komt Gert ons helpen met de verstaging. We proberen vooral veel uit en kijken op foto’s hoe het ook al weer zat. We zetten dit jaar het nieuwe zeil erop, wat al acht jaar ongebruikt op zolder heeft gelegen. Aan het eind van de dag zijn we tevreden over hoe ze er weer bij ligt. 

Twee dagen later, 14 april, wordt de eerste zeildag van het jaar. Wat een prachtige dag, wind en zon. Perfect om alles weer uit te proberen. We hebben Jeroen, matroos in spé mee en Maria, een vriendin van Neel uit Roemenië, die voor het eerst in haar leven op een zeilboot zit. We komen erachter dat we vrijwel geen enkele zeilterm in het Engels kennen en dat dat misschien wel handig is. Voor als we ooit de grote tocht naar Haparanda gaan maken. Kunnen we moeilijk aankomen met ‘Yeah, our ‘fok’ is gone and the long wooden stick thinghy broke’. Dus iets voor op het to do lijstje erbij!

Goede vrijdag vaart ze er alweer op uit, Neel is op dit moment in Senegal. Waar ze overnacht op de enige geregistreerde zeilboot in het hele land. Wij nemen Julian en zijn zusje Kyra mee aan boord. Die warme Nederlandse dagen zijn veel beter uit te houden op het water. We varen weg en bedenken ons dat het toch best hard waait. Ja misschien iets om de volgende keer even te checken voordat we gaan zeilen… oeps. Het gekochte elastiek voor het rif moet er nog in. Al varend rijgt mama het elastiek door de gaatjes, zodat we daarna het zeil kunnen hijsen mét rif. We zijn nog niet helemaal tevreden over het nieuwe zeil, maar we varen weer en wat is het heerlijk. We proberen vooral de zonnekoers te varen en als we van de Goaiingarypster Puollen, door het Jouster Feartsje de Dolte in willen draaien zitten we even vast. Met twee mensen op het voordek is het te doen en varen we verder. Als we even later opgelopen worden en nog iets meer naar de wal uitwijken zitten we toch echt vast. Snel de motor erin en aan, ook weer een goede oefening die we hebben gehad. Als beloning zien we een overgezwommen ree lopen tussen alle ganzen op het eiland.

Als de boot weer aan de steiger ligt, het zeil is op gerold en alles er weer netjes bij ligt, besluiten we de vlaggetjes te hijsen. De vlag van het Wapend oog van Terschelling en het nieuwe Marrekrite vlaggetje, die mooi donkergroen is dit jaar. Daarna is het tijd voor een borrel, zoals het hoort. Helaas blijft de whisky fles in de biels onaangetast…

papa waar blijf je.