Laatste tocht van dit seizoen en winterklaar maken

Na onze laatste toch wat afsluitende post is hier dan toch nog weer een update. De drie dagen uit het logboek, van het zeilen naar Haparanda. De laatste tocht van het jaar en het winterklaar maken van de boot, geschreven door mama.

23/8 Brändöskär – Haparanda Hamn 35nM ZW/W 4/5 bit zon 07u50 – 14u30
De wekker gaat om 7u, Noor en ik duiken het koude water in, gewoon omdat het nu nog kan. Neel nog even naar het droogtoilet over de houten vlonders. Thee en koffie gezet en dan halen we de boot op de hand een stuk achteruit zodat de wind de kop gelijk om de Noordkardinaal duwt. Op het motortje tuffen we het geultje uit, we zijn stil en turen, alle 3 met onze eigen gedachtes naar het laatste eiland, het kerkje waar het nepkaarsje nog flikkert. Daar las Noor haar blogpost voor die ze geschreven heeft voor als we er zijn. Wauw zo goed, zo alles omvattend. Zo recht uit haar hart, zo Erik, zo af. Daar kunnen wij, hoeven wij, niets meer aan toe te voegen. De golven zijn flink en de eerste 15 mijl dwars op de boot, we rollen heen en weer. Fokje kan dat niet aan dus die rollen we weer in. Hete koffie, maar halfvolle mokken, is lastig te drinken. We eten een half bakkie yoghurt met cruesli en luisteren een podcast over de hemel en de hel en waar we heen gaan volgens de Bijbel als we overlijden. Daarna even iets luchtigs luisteren “man, man, man” en weten nu dat er in de Lidl van Emmen bewust geen muziek wordt gedraaid. We fantaseren over nieuwe plannen, zeilen op of misschien wel naar Aruba waar Neel vanaf 1 november gaat werken? Joris moet snel de mastvoet van zijn boot weten te maken zodat we in september wel het water op kunnen in Friesland.

De koers kan ruimen en dan pakt de kraai de golven surfend, maar is het gijpkoers dus hand op de schoot en opletten geblazen. De brug komt langzaam in het zicht, 10.7 meter terwijl wij 10.75 zijn dus die gok gaan we morgen naar de werf niet nemen besluiten we. Er is app-contact met Joris, die staat ergens bij mensen op het erf. We turen door de verrekijker en ja hoor ergens langs de westkant van Seskarö wordt dit moment nu vereeuwigt door de helft van team socials. Dan doemt er ook ineens een helikopter op, deze vliegt enorm laag over het water, lijkt wel een oefening. Of zou buurvrouw Marit weer iets geks hebben geregeld, grappen we.

We zien de Skoda over de brug rijden, stoppen en weer doorgaan. Bij de meest noordelijke groene staak even een opschieter in de wind om ons grootzeil te strijken, fokje uit en mogen alle voorbereide vlaggen worden gehesen. Zweden, Finland, Åland, Bornholm, Denemarken, Duitsland, onder elkaar en in de achterstag, al jaren klaar genaaid door oma, een vlaggenlijn van oude overhemden van Erik, zijn ze er beide toch een beetje bij. Neel stuurt haar zoals zovele keren behendig de haven in, Noor en ik stappen af met een voor en achterlijn en Joris jawel keurig op tijd, legt dit moment met de camera vast. We zijn er, ziet er niet heel veelbelovend uit, maar dat is wellicht onderdeel van de mythe. Zoals in elke haven, doen we een high 5, maar deze mag dubbel, we made it! De aangebroken whiskey van papa komt uit de voorbiels en we nemen allemaal een flinke slok en de rest gaat over de voorpunt, voor jou E.

Dan wandelen we naar het gele huis. We betreden het heiligdom van alle Oostzeezeilers, zo voelt het. We mogen na vandaag ons ook één van hen noemen. Met gloeiende wangen en nog in onze zeilbroeken kijken we onze ogen uit. Lezen de namen op al die vlaggen van bootjes die ons voorgingen. Ja dit was het doel, hier moet die Terschellingse vlag hangen, nu is het écht af. Maar eerst koffie, internetten, iedereen vertellen dat het is gelukt.

En met de auto nog 17km naar Haparanda stad rijden. We parkeren bij de Fjallraven outlet, lopen daar wat verdwaast rond. Wandelen door het park over de brug naar Finland en terug. Zoeken het centrum van Haparanda en vinden iets van een plein. Nergens leuke winkeltjes, dus zeker geen ansichtkaart voor thuis. Stadshotel ziet er heerlijk uit, laten we daar gaan eten van Edith haar geld. Blijkt alles hier pas woensdag open. Dan toch maar uiteten bij Ikea zeggen we tegen elkaar, maar inmiddels is het 17:45 en die sluit om 18u. Dus het wordt de MAX, daar hebben ze wel enorm veel vegetarisch keuzes, zelfs Joris laat de vleesburger schieten.

Nog snel de Coop in voor afbakbroodjes en eitjes voor morgenvroeg en dan snel naar ons verenigingsgebouw want om 20:30 gaan we live op Insta. Zo leuk, we ‘vertellen’ ons verhaal tegen zo’n 32 kijkers en beantwoorden vragen die ze in de chat stellen. Team socials lijken wel echte influencers, vlak voor we live gaan ook de 500 volgers gehaald. Na een half uur stralen en streamen 🙂 sluiten we af en drinken nog een drankje met elkaar met lekkere snacks, net voor middernacht gaan we te kooi. Morgen mag ze naar de werf.

24/8 Haparanda hamn – Bätskärsnärs 10u15 – 15u45
7u30, hier zit ik dan in het gele zeilverenigingsgebouwtje van de Båtklubben Bothnia, de reis zit erop het doel gehaald. Maar ook nog zoveel voor de boeg. Met een vers gezet kopje thee naast me wil ik een poging wagen om mijn gevoel op papier te krijgen. De thee-label van Pickwick vraagt wat je laatste overwinning was. Het voelt anders, de belofte ingelost, missie volbracht, bootje is nog heel, crew nog blij met elkaar en trots op elkaar, geleerd met en van elkaar. Drie maanden op het water, zo maar om, net als de bijna 5 jaar zonder jou. Neel is ook al wakker en komt ook aan tafel zitten, de oven gaat aan, eitjes worden gekookt, zo is het ongeveer de hele reis gegaan. Er moet veel gebeuren, in de gein noemden we het werken, maar tijd om stil te staan was er niet vaak. Jawel, de 9x dat we jouw as verstrooide stonden we echt letterlijk en figuurlijk even stil bij de reden waarom wij deze reis ondernamen. Maar vooral genoten we van alle mijlen die de wind ons voortblies, baalden we van de motoruren en zagen een wandeling als pure luxe en elke sauna was heerlijk zweten, elke buiten bbq een uitdaging om de juiste warmte te krijgen, elke goeie of minder mooie aanleg als een overwinning of verbeterpuntje. De lijst met plekjes om aan te doen op de retourlijst werd alsmaar langer, de lieve mensen die we onderweg mochten ontmoeten steeds langer. Als er een ijsvogel op de steiger in Haparanda had gezeten had ik wellicht kunnen gaan geloven dat er iets is na de dood, wie weet zat je er wel. Maar wij waren te druk met aanleggen om je te zien, maar Erik wat mis je ontzettend veel, ergens blijf ik hopen dat je ons kunt zien en meegeniet.

Na 10-en gooien Neel en ik de trossen los en gaan Joris en Noor met de Skoda naar de winterstalling. Grootzeil is ont-reeft maar die laten we best snel weer zakken, de groen/wit kan uit en dat is maar goed ook. De laatste x ging deze vochtig in de zeilzak, nog 18 mijl voordat we hard gaan werken om haar winterklaar te maken. De wind is noord en dus hebben we het weer mee. We gaan gemiddeld 2, 3 knoop in het begin dus niet hard maar mooi rustig, genieten van haar laatste tocht van dit jaar. Ik zie nog een zeehond, maar verder zijn we, op één motorbootje na, alleen op deze grote wateren. Het walteam appt dat ze de werf en Steve hebben gevonden. We krijgen een foto van de aangewezen aanlegplek. Als we te veel noordwest uit moeten, houden we de halfwinder niet meer vol en gaat deze droog in de zak. Tijd om de laatste x het grootzeil en de fok te drogen. De snelheid loopt ook op, einde is in zicht. Beetje ontdaan gaat vlak voor we het walteam spotten op de steiger alles naar beneden. We liggen bijna pal onder de enorme kraan die haar morgen zal liften. Het uitruimen gaat vlot (met zoveel handen). Wat ontzettend fijn dat de zon schijnt, kan alles droog of in de auto of terug in de kraai. Noor selecteert alles keurig en een paar grote items worden weg gestemd. De porta potti en de oudste zeilen gaan in de container, met pijn in mijn hart maar juiste beslissing. Totdat Marit appt dat ze ook met de auto naar NL rijden en aanbiedt eventueel bagage voor ons mee te nemen, even is er palaver op de wal maar genomen besluit blijft. Tussen al onze spullen, koken we pasta en drinken de laatste wijn op. Naast de dieseltank en bootbokken gaat de daktent uit, te kooi en morgen ontmasten.

25/8 Bätskärsnärs – Naske
Om 7u zijn de werfjongens al druk om ons heen aan de slag. Ze verplaatsen gewoon even de tank, omdat onze auto in de weg staat en rijden deze naar de boot die er als 1ste vanochtend uitgaat. Deze ligt nu wel zeer close tegen onze punt aan. Bij het wegdraaien worden we ook even aangetikt, zal toch niet, schade op de laatste dag, maar de schrik is groter dan de klap. Ankerlijnen en sup op de kade, zijn kletsnat van de dauw maar ook dat lost de zon vandaag weer voor ons op. Er gaat even Aspen in de boventank en daar laten we de brommer nog even op draaien. We proberen aan menig Zweed onze benzine kwijt te raken, maar allen hebben een diesel. We leggen ‘Laurens’ zijn manier uit om de strop onder de zalingen te krijgen, Joris knipt de antennekabel door maar de juiste aansluiting kon Steve helaas toch niet vinden. De stofzuiger gaat door de boot en Esa-doekjes halen het laatste vocht en viezigheid weg. Alle lijnen zijn uitgeschaard en opgeborgen met naamplakkers, de verstaging gaat los en keurig leggen ze de mast op 2 bokjes op de kant. Of we wel voor de winterstalling even die dwarshoutjes willen verwijderen.

Dan is het 2 uurtjes wachten tot ze de juiste bok in elkaar hebben geflanst en de kleinste formaat hebben gevonden. We maken onszelf nog maar een bakkie koffie. Ulrike komt kijken en is verbaast over het kleine formaat van ons bootje. Ze wil graag een foto van de boot voor op de website, zodat andere buitenlanders zien dat ze ook voor hun plek hebben. Noor had de jongens op de ladder bij de mast al gepost. We scharrelen wat over het enorme terrein en bekijken 3 loodsen, daar passen heel wat bootjes in. En dan is het eindelijk zover. De meiden staan er met hun neus bovenop, ik neem iets meer afstand. Blijft elke keer weer lastig, haar te zien hangen. Keurig recht komt ze eruit. Maar het is passen en meten om haar goed op de bok te krijgen, 4 mannen bemoeien zich ermee, veel stukken hout zijn niet groot of goed genoeg. Maar na wat gepuzzel zet Steve haar op de kiel en bewondert trots de onderkant en complimenteert ons dat we zo te zien géén rots hebben geraakt. De kitrand zit keurig, wel meer roest dan gebruikelijk.

Schoonspuiten mogen we zelf doen, het kleine kuiptentje met mik gaat erover, nog 2 vochtvreters erin en dat moet het dan maar zijn voor de winter. Op kantoor is Ulrike inmiddels ons blog aan het lezen en ontroert. We betalen de rekening en ik zoek nog even Steve op om te vragen goed op haar te passen en te zorgen dat ze droog binnenkomt. Laten we hopen dat de aangebroken fles whiskey op zijn kantoor de juiste reminder voor dat doel is.

We wurmen ons in een overvolle auto en gaan, na een pizza-stop, naar de ‘eerste’ stop in Näske, de halfwinder, voorgordijn en zeekaarten vanaf Näske, mogen bij Marit en Jaap overwinteren, de benzine kan in hun auto, dat geeft iets meer beenruimte op weg naar stop 2, Stockholm. Na 23u rijden we bekend terrein op, hier aten we wraps rond het vuur met Marleen en kampeerde de Skoda en tent al eerder, in nog geen 10 minuten staat alles, tandengepoetst en liggen we in bed en niet meer te kooi.