Meteen naar de inhoud

Meisjesdroom, voor papa

Volgens mij heeft elke kapitein een jongensdroom. Een plek, een doel, waar hij of zij ooit heen zou willen varen, op eigen kiel. Zo ook onze vader, Erik. Haparanda, de meest Oostelijke stad in Zweden. Met aan de andere kant van het water de Finse stad Tornio. Een tocht over de Oostzee en de Botnische Golf. Die Oostzee is voor mijn ouders ‘bekend’ gebied. Zo maken zij in 1994 een zeiltocht naar Helsinki en terug met een stalen Koopmans. Nu, twee dochters verder, ligt er een Scandinavische Folkboot aan de steiger, genaamd Zeekraai.

De polyester romp van Zeekraai wordt in 1989 gebouwd en in 1990 afgebouwd in Kerteminde. Mijn ouders kopen het schip in Bremen. Het Duitse echtpaar (de tweede eigenaars) voeren op het Duitse Wad én in de Oostzee. De boot kent het daar dus, maar wij als haar derde eigenaars zijn er nog nooit geweest. Waarom de droom van mijn vader precies Haparanda is, zullen we nooit weten. Hem vragen, kan niet meer.

In december 2017 krijgt mijn vader, onze kapitein, een hartstilstand. Zeekraai staat winterklaar op haar trailer op de oprit te wachten op een nieuw seizoen. Mijn vader was van plan zijn jongensdroom waar te maken in de zomer van 2018, zijn onbetaalde verlof was al ingepland. Het mocht niet zo zijn.

Ik ben gewend dat een kapitein aan boord blijft als het schip zinkt, als laatste, om meestal zelf met het schip ten onder te gaan. Maar wat doe je als de kapitein ten onder gaat? In december 2017 zeggen we tegen elkaar ‘wat er ook gebeurt, die boot gaat naar Haparanda, ook zonder Erik.‘ Dus zodoende. De boot wordt niet verkocht en drie matrozen worden allemaal een klein beetje meer schipper. Vier seizoenen lang is ‘de Kraai’ nu als een veilige thuishaven voor ons, een plek om met papa te zijn.

Al vier seizoenen lang doen we veel kleine dingen ‘voor het eerst’ daarmee bedoel ik dat we ze zonder papa doen. Maar ook grotere stappen zijn gezet, op eigen kiel naar Terschelling, vaarbewijzen werden gehaald, mama wist zelfs haar BE-rijbewijs te bemachtigen. Steeds blijven we fantaseren en nu wordt dat langzaam de realiteit. We zijn bezig met inkopen, voor dé grote reis. Noodpakketten, AIS-systeem, extra zeillatten, iPad, zonnepaneel en nog veel meer wat je kan bedenken voor een lange tocht. Want dat vijfde seizoen zonder papa, zou wel eens hét seizoen voor de reis kunnen zijn…

Blijf hier op de hoogte van al onze verhalen, en reis zo een stukje mee naar Haparanda. Op onze meisjesdroom, voor papa.

Bekijk hier de laatste berichten uit het logboek!